Złoty wiek wampirów

Isaac Leeches · 2021-03-08 10:26:21

Jak zawsze za dnia, spałem spokojnie, kiedy coś upadło na biurko. Podniosłem się błyskawicznie, naprężając ciało, jednak po kilku chwilach odetchnąłem, orientując się, że w pokoju nikogo nie było. Wróciłem więc spać, przytulając się do poduszki.

O zmierzchu podniosłem się z łóżka, choć ciężko mi się wstawało, kiedy moja żona... Była tak daleko. Rozejrzałem się sennie po pokoju i zaraz zwróciłem wzrok na biurko gdzie leżała niewielka paczuszka złożonych papierów o zapachy kwiatów przewiązana prostym sznureczkiem. Vivian. Rzuciłem się do paczuszki i rozwiązałem sznurek. Pierwszy list był do mnie i była to najpiękniejsza wiadomość jaką czytałem od dawna. Niemal czułem jej zapach płynący z listu, jakby była blisko i trzymała moje ręce. Kolejne kartki były już raportami z badań nad chorobą, już dla władców. Dlatego czym prędzej ubrałem się i popędziłem do gabinetu. Moi strażnicy niemal za mną nie nadążali, kiedy parłem przed siebie do gabinetu, a kiedy spotkałem króla, który najwyraźniej dopiero tam zmierzał, od razu przekazałem mu raporty.
- Vivian wysłała mi magiczną wiadomość w ciągu dnia - powiedziałem na jednym tchu. - Ma pierwsze raporty i podejrzenia odnośnie choroby. Pisze, że jest na dobrej drodze, panie - dodałem podekscytowany, kiedy król odebrał ode mnie dokumenty. Mikhail przeleciał wzrokiem po kolejnych linijkach ozdobnego pisma Vivian (w końcu jej mama zajmowała się przepisywaniem ksiąg). Król przekazał swoim sługą, że śniadanie zje w biurze, a następnie pochłonięty czytaniem listu, odszedł bez słowa. Ja za to ściskałem jedynie swoją część listu. "Zawsze do ciebie wrócę, kochany" Moja ukochana.... będę na ciebie czekać bez wytchnienia...

Evangeline Harland · 2021-03-08 22:13:15

Było mi wstyd swojego ostatniego zachowania, dlatego odkryłam się maską chłodu, co było najprostszym rozwiązaniem, przynajmniej na jakiś czas. Nie unikałam Mikhaila mniej czy więcej, po prostu żyłam tak, jakbym stała obok siebie i obserwowała Evangeline Harland jak zupełnie obcą mi osobę. Tak... Tak było prościej...
Informacje od czarodziejki były dosyć przełomowe a jej teorię zadziwiające. Doszukiwał się przyczyny w czymś zupełnie bezsensownym, ale sama nabrałam przekonania, że... Że może jednak ma rację. Nasi medycy nie szukali dosłownie wszędzie, nie wszędzie mieli dostęp, byli zablokowani i ograniczeni. Czarodziejka nie. Dobrze,że udało jej się znaleźć cokolwiek.

Kolejny raport przyszedł po około czterech tygodniach. I tym razem wpadł najpierw w moje ręce. Nie rozmaiwalam z kronikarzem, nie miałam na to siły i ochoty, nie w tym czasie.
- Czarodziejka wyleczyła pierwszego wampira - oznajmiłam wchodząc do gabinetu męża, jak zwykle bez pikania czy wszelkich uprzejmości. - Z tego wszystkiego zrozumiałam, że chodzi o coś, co przenosi się przez wodę w parze wodnej. Brzmi absurdalnie, ale pisze, że trzeba oczyścić powietrze. Ale chorych też da się leczyć - powtórzyłam. - Może lepiej sam to przeczytaj dokładnie, nie wiem, czy czegoś nie przekrecilam - dodalam, kładąc dokumenty na jego biurku i siadając w fotelu.

Mikhail Harland · 2021-03-08 22:35:03

Uniosłem wzrok przez chwilę wpatrywałem się zszokowany w królową, kiedy usiadła przede mną. Od razu złapałem za dokumenty i od razu rozpoznałem niepodrabialne pismo czarodziejki i jej dziwny zapachowy papier.
- Pierwszy wyleczony? - uśmiechnąłem się szczerze, naprawdę szczerze, oddychając głęboko, z ulgą. - Czyli to wszystko... Było dosłownie pod nosem. To wszystko co pisze ma sens szczerze mówiąc... - przyznałem, przekładając kolejne karki. - Medycy jej pomagają w przygotowaniu dawek pierwszych leków... - mruknąłem pod nosem i znów odetchnąłem. - "Jesteśmy na dobrej drodze, wasze wysokości"... Hah rozumiesz to? To naprawdę cudowne wieści! - uniosłem wzrok z prawdziwą ulgą na Evie.

Evangeline Harland · 2021-03-08 22:48:02

Potarłam skroń, przymykając powieki. Mimowolnie się uśmiechnęłam, ciesząc się,że nic nie przekrecilam podczas czytania w biegu.
- Tak... To bardzo dobre wieści - przytaknęłam z zadowoleniem. - Nie będziemy musieli ani niczego odcinać, ani nikogo zabijać dodatkowo. - Westchnęłam. - A czarodziejce zajęło dojście do tego wszystkiego dwa miesiące... Choroba cały czas postępuje do przodu, ale jeśli w przeciągu najbliższego miesiąca wymyśli recepturę leku, która będzie działać na wszystkich, to zamek będzie całkowicie bezpieczny - dodałam.

Mikhail Harland · 2021-03-08 23:09:34

- Uratowała nie tylko stolicę, ale i całe królestwo. Dała nadzieję, że lek jest już blisko, wyleczyła jednego wampira i znalazła naprawdę skuteczny sposób na zwalczanie tej choroby... - pokręciłem głową z cichym westchnieniem. Przełożyłem kolejne kartki, czytając jej objaśnienia i raporty szczegółowe odnośnie choroby oraz tego jak znalazła połącznie między martwymi rybami, zanieczyszczeniem wody i powietrza... - Nie trzeba niczego odcinać, ani nikogo zabijać, a czarodziejka zaskarbiła sobie zaufanie wśród prostego ludu, naszego ludu - uśmiechnąłem się lekko. - Nareszcie będziemy mogli spać choć odrobię spokojniej... - skwitowałem odkładając raport na moment na bok. - Oddam to zaraz do skryby by przepisał i obwieścił dobre wieści w królestwie, a kronikarzowi do zarchiwizowania - uznałem, a lekki uśmiech ulgi nadal nie schodził mi z warg. Chyba po raz pierwszy od ostatniego balu... Ale te dobre wieści naprawdę zadziałały na mnie niemal magicznie.

Evangeline Harland · 2021-03-09 22:57:55

Pokiwałam spokojnie głową i z cichym westchnieniem podniosłam się znów z miejsca spoglądając na króla.
- Cudownie. Cieszę się, że czarodziejce się udało. I że twój plan wysłania jej tam okazał się być naprawdę skuteczny. Gratuluję królu, w pełni spełniłeś swoją powinność - mruknęłam. - Chciałam jak najszybciej przekazać ci wiadomości, sama aż nie dowierzam, że to naprawdę zwiastuje koniec... Że już prawie ma lekarstwo - zaznaczyłam i skierowałam się do wyjścia.

Mikhail Harland · 2021-03-09 23:02:42

- Tak, tak, dziękuję ci za to... - odparłem jeszcze nie wychodząc z euforii, jednak... Jednak kiedy podążyłem wzrokiem za wychodzącą królową, entuzjazm ze zwycięstwa nad chorobą opadł, bo mieliśmy jeszcze inne problemy. Ten schodząc na drugi plan, coraz bardziej wymagał uwagi.
- Evangeline? - zapytałem jeszcze, nim sięgnęła do klamki drzwi. Wstałem od biurka, by podejść nieco bliżej królowej. - Czy... dobrze się czujesz? - zapytałem z wahaniem. - Wiem, że były ostatnio ciężkie miesiące przez to całe wariactwo z zarazą, ale... teraz miałem nadzieję, że wypoczniesz, a jednak wciąż wydajesz się... zmęczona - skrzywiłem się lekko z żalem. - Znów jakoś zawiniłem? Mogę jakoś... pomóc? - zapytałem się żony, tak jak nikt nigdy nie zapytał mnie. Ale ja obiecałem sobie być inny, pytać, pomagać, być lepszy...

Evangeline Harland · 2021-03-09 23:10:16

Popatrzyłam na niego bez większych emocji. Zaraz jednak uśmiechnęłam się rozbawiona.
- Zakończ sprawy z chorobą, to będzie najlepsza pomoc dla wszystkich - odparłam krótko, choć właściwie nie była to odpwoedz na jego pytania. Sięgnęłam do klamki i otworzyłam drzwi, jeszcze spoglądając na męża. - Możemy... Zjeść jutro razem obiad. Będę w jadalni o tej samej porze co zawsze, możesz dołączyć jeśli będziesz chciał.

Mikhail Harland · 2021-03-09 23:15:08

- Chcę. Będę. - odparłem szybko nie do końca usatysfakcjonowany. Jednak nie zatrzymałem jej już więcej, rozumiejąc, że stosuję dokładnie tą samą metodę, co ja od dłuższego czasu. Mur, chowanie emocji, zamykanie umysłu i kiszenie się z własnym bagnem w głowie, z własnym bólem i słabościami. Niedobrze Evie, nie powinnaś była tak robić, ta bariera cię tylko osłabi i... Uh. Ostatecznie to ja zacząłem. Chyba czas poważnie pomóc z królową o tej całej maskaradzie z barierami na umyśle.

Byłem pierwszy w jadalni. Przysunąłem swój talerz bliżej jej, ale kiedy przyszła jak zawsze w pięknej sukni, zdawała się nie być zachwycona tym widokiem, jednak go skomentowała. Służba odsunęła jej krzesło i gdy zasiadła, obrzuciłam mnie krótko wzrokiem, nim przynieśli nam dania.

Evangeline Harland · 2021-03-09 23:23:14

Mimo że go zaprosiłam to gdy już tu był, jakoś nie mogłam się skupić na posiłku. Jedliśmy w ciszy, siedząc nieopodal siebie, nie tak blisko, jak chciał tego Mikhail, ale też nie aż tak daleko, jak z początku spodziewałam się, że będziemy siedzieć. Czemu aż tyle rozmyślałam nad odległością między nami? Głupota.
Żadne z nas jednak nie odezwało się przez cały posiłek. Ostatnie tygodnie spędziliśmy oddzielnie. Nawet przestałam pojawiać się na wszystkich radach, za to z ciekawością czytałam wszystkie raporty, czy ustalenia z nich w swoim gabinecie i zostawiałam na biurku Mikhaila swoje uwagi w formie notatek. Naprawdę ograniczyłam komunikację. Także taki wspólny obiad spowodował, że przebywaliśmy razem w jednym pomieszczeniu całkiem długo. A jego obecność, czy tego chciałam, czy nie, była po prostu kojąca...
Odezwałam się dopiero, gdy już skończyłam, gdy służący dolewał nam wina do kieliszków. Obrocilam się nieco w stronę męża, zerkając na niego.
- Zapewne się nie spodziewasz tego co powiem, ale cieszę się ze spolnego posiłku.

Mikhail Harland · 2021-03-09 23:28:33

Spojrzałem na nią najpierw unosząc brew zaskoczony, jednak zaraz kiwając głową z pewną dozą satysfakcji.
- Bardzo miło mi to słyszeć, Evangeline - przyznałem spokojnym tonem, chwilę obserwując Evie, lecz zaraz opuszczając wzrok. Talerze zostały już zabrane, a służba wyszła na moment, wynieść naczynia po posiłku. - Też się z niego cieszę. Ostatnie miesiące były dla naszej relacji... szczególnie trudne - uznałem, zaciskając lekko wargi. - I bardzo mnie to dotyka. Lepiej mi kiedy wiem, że moja królowa stoi u mojego boku, a ostatnio... cóż, mogę winić tylko siebie... - wyznałem ze szczerością, korzystając z chwili gdy byliśmy przez chwilę sami.

Evangeline Harland · 2021-03-09 23:32:14

- Twoja królowa jest wszędzie tam, gdzie jest dopuszczana. I gdzie sama ma ochotę być. Ale wszystkie obowiązki spełniam, myślę że nigdzie nie nawaliłam, tak jak i ty. - Wzruszyłam ramionami. - Nie ma o czym rozmaiwac. To choróbsko zniszczyło cały spokój i równowagę. Obawialiśmy się buntów, głodu, problemów z przesyłem informacji... Zagrożenie mija a wraz z nim całe napięcie. - Usiadłam znów prosto, spoglądając w stronę okna, które zostało odsłonięte, by słabe światło nocy wpadało do pomiezczenia. - Myślę że niedługo wrócę do lepszej formy, jeśli o to ci chodzi.

Mikhail Harland · 2021-03-09 23:38:43

- Na długo przed choróbskiem nasz spokój został zachwiany - zauważyłem, unosząc znów na nią wzrok. Nie patrzyła na mnie, ale może to i lepiej. - Od pojawienia się Leechesów, od zamieszania z nimi i z Nikki i... - westchnąłem cicho, zaciskając wargi. - Widzę co robisz, nie jestem skończonym głupcem. Robisz dokładnie to co ja. Odsuwasz się, robisz dobrą minę do złej gry. Nie naciskałaś na mnie, kiedy sam tak robiłem. Jednak ja nie zamierzam ci odpuścić - uznałem zdecydowany. - Problem polega na tym, że to co zamknęłaś w swojej głowie jest złe... Osłabia cię i im dłużej będziesz trzymała umysł w zamknięciu, nawet przede mną... Będzie gorzej... - skrzywiłem się, ale sięgnąłem do jej dłoni, nakrywając ją swoją. - Evie? Nie potrzebuję królowej, potrzebuję mojej żony, mojej Evie - zaznaczyłem.

Evangeline Harland · 2021-03-09 23:48:46

Powoli odsunęłam swoją dłoń od jego dłoni, jakby niechętnie, ale jednak odsunęłam... Nadal nie patrzyłam na Mikhaila. Gdy mnie tak nazwyal, to żołądek aż mi się ściskał.
- Żałosne, czyż nie? - zapytałam, chowając obie dłonie pod stołem i układając je na swoich kolanach. - Od zawsze jedyne czego mi było trzeba, to znać swoją siłę. Teraz nie dość że o niej zapominam, to jej po prostu nie mam - mruknęłam, usmiechajac się pod nosem. - Zabawne - powtórzyłam, uśmiechając się nieco szerzej i w końcu zerkając na męża. - Jestem twoją królowa i twoja żoną. Staram się nimi być najlepiej jak potrafię, od zawsze. Nie możesz mi zarzucić że jest inaczej...

Mikhail Harland · 2021-03-09 23:53:17

- Evie, na moje kły, czy możesz przestać? - warknąłem przez zęby. Zaraz jednak weszli słudzy, czekając na nasze rozkazy, a moim jedynym rozkazem było by na chwilę wszyscy zostawili mnie i moja żonę w spokoju. Odetchnąłem spokojniej, opanowując się nieco i popatrzyłem na królową spokojniej.
- Możemy się jeszcze przejść, po ogrodzie? Noc jest dziś piękna, a ja chciałbym z tobą pomówić. Poważnie pomówić - powiedziałem, patrząc z uporem na Evie. "Na osobności, w bezpiecznym ogrodzie" dodałem sobie w myślach, ale Evangeline pewnie wiedziała o co mi chodzi.

Evangeline Harland · 2021-03-09 23:57:37

Zacisnęłam zęby, zerkając do swojego świeżo napelnionego kieliszka. Pokiwałam głową bez słowa, ale zanim podniosłam się z miejsca to duszkiem wypiłam cały alkohol. Odetchnęłam bezgłośnie i dopiero wtedy wstałam.
Spacer na osobności w ogrodzie nie zwiastował żadnego spokojnego tematu. Wiedziałam, że Mikhail mnie nie zamęczy, przynajmniej tak mi się wydawało, z drugiej strony brzmiał na bardzo zdeterminowanego.
Cóż, posłucham.

Mikhail Harland · 2021-03-10 00:07:05

Przeszliśmy w milczeniu do drzwi ogrodowych. Dopiero po wyjściu na świeże powietrze trochę się rozluźniłem. Niestety tylko trochę. Cały czas idąca obok mnie Evie, która udawała, która założyła kamienną maskę wysadzaną diamentami... sprawiała że chciało mi się krzyczeć. Oczywiście znałem powody swojej furii, byłem słaby, byłem sfrustrowany, byłem zmęczony i chciałem... Chciałem by była znów obok mnie, Evangeline która mnie wyśmiewa, wykpiwa, słucha i przynajmniej próbuje rozumieć.
Zatrzymałem się dopiero nieopodal altany, gdzie najczęściej rozmawialiśmy na osobności. Stanąłem przy krzaku róży, który od wyjazdu czarodziejki nie był już tak piękny. Dopiero wtedy odetchnąłem głęboko, przeczesując włosy palcami.
- Pamiętam cię wtedy, w nocy gdy na mnie wpadłaś - zacząłem. - I wiem, kto cię tak urządził... - dodałem, krzywiąc się nieznacznie. - Ale nie sądzisz chyba, że od jego zwykłej gadaniny "straciłaś swoją siłę"? Evie, błagam cię, myśl klarownie. zamknęłaś swój umysł w ramach odwetu na mnie, rozumiem, ale krzywdzisz tym siebie. Takie zamykanie myśli na długą metę jest złe... - zacisnąłem zęby wskazując na siebie. - Sam jestem zmęczony tą barierą, ale mam... miałem... dobry powód - jęknąłem, szukając jakiegoś sposobu by mnie posłuchała. - Nie jesteś słaba, Evangeilne. Jesteś ode mnie silniejsza, zawsze byłaś, więc nie myśl że jest inaczej...!

Evangeline Harland · 2021-03-10 00:15:26

Przysłuchiwałam mi się uważnie, jednak rozglądałam się po ogrodzie, spoglądając wszędzie tylko nie na niego. Nie chciałam patrzeć, ale też nie umiałam, po prostu od zmęczenia byłam bardzo rozkojarzona, co zdecydowanie utrudniało wiele spraw.
- Nie uważam, że rozmowa z kronikarzem odebrała mi siłę. Odebrało mi ją zmęczenie. Które tylko zwiększa się coraz bardziej po każdej dłuższej rozmowę z tobą - zauważyłam, śmiejąc się chłodno. - Popatrz na siebie. Doradzasz mi, a sam zamknąłeś swój umysł już miesiące temu. - Powoli zaczęła we mnie rosnąć złość. - i wiesz co? Skoro chcesz mnie tym chronić przed sobą to proszę bardzo, ja chcę się chronić przed tobą i przed sobą. Wolę nie czuć nic, niż czuć coklwiek.

Mikhail Harland · 2021-03-10 00:22:10

- To nie jest rozwiązanie - warknąłem znów agresywnie, chcąc złapać Evie za ramię, ale zaraz się powstrzymałem. Odetchnąłem głęboko. Znów to miałem, jakiś chory atak agresji, tak jak wtedy gdy prawie uderzyłem Isaaca, tak jak wtedy gdy faktycznie go uderzyłem... Cofnąłem rękę, spuszczać wzrok na ziemię. - Nie chcę zamykać dłużej swoich myśli przed tobą... - jęknąłem niezadowolony. - Jeszcze kilka miesięcy i naprawdę będziesz miała szalonego króla - prychnąłem niemal tragicznym śmiechem. Potem w końcu odetchnąłem porządnie i uspokoiłem się choć odrobinę.
- Brak emocji, za dużo emocji... nie umiemy sobie z tym radzić, ani ty ani ja - zauważyłem. - Chcę to naprawić. Chcę... chcę byś wiedziała co się dzieje, jak wiele myśli krąży po mojej głowie. Chciałbym wiedzieć też co dzieje się w twojej... - pokręciłem głową. - Jestem zmęczony Evie, udawaniem, że niczego nie ma...

Evangeline Harland · 2021-03-10 00:30:03

Unioslam dłoń do twarzy, zasłaniając palcami oczy. Westchnęłam ciężko i po prostu opuściłam barierę na swoim umyśle. Nie było to tak przyjemne uczucie jakiego bym się spodziewała. Poczułam się trochę tak, jakby mój umysł zalano wrzątkiem. Jakby wsyztsko się we mnie zachorowało, ale po chwili... To nieprzyjemne uczucie zniknęło.
- Bo niczego nie ma. Nie umiemy i nigdy nie będziemy umieli niczego stworzyć. Ja też nie jestem głupia. Całymi tygodniami wpatrywałeś się z zazdrością w Leechesów. Nie stworzymy tego, my nie umiemy kochać, nie potrafimy - powedziałam dosyć twardo, obejmując się ramionami i wbijając wzrok w zwiędniętą róże. - Wolałabym wrócić do momentu, gdy byliśmy po prostu zgodni. Ale ty nie umiesz, bo już teraz jestes kompletnym szaleńcem, i nie odpuścisz, dopóki nie sprobojesz wszystkiego, by się przekonać na samym końcu tych wszystkich starań, że naprawdę nie jesteśmy do tych emocji zdolni.

#481 2021-03-08 10:26:21

Odp: Złoty wiek wampirów

#482 2021-03-08 22:13:15

Odp: Złoty wiek wampirów

#483 2021-03-08 22:35:03

Odp: Złoty wiek wampirów

#484 2021-03-08 22:48:02

Odp: Złoty wiek wampirów

#485 2021-03-08 23:09:34

Odp: Złoty wiek wampirów

#486 2021-03-09 22:57:55

Odp: Złoty wiek wampirów

#487 2021-03-09 23:02:42

Odp: Złoty wiek wampirów

#488 2021-03-09 23:10:16

Odp: Złoty wiek wampirów

#489 2021-03-09 23:15:08

Odp: Złoty wiek wampirów

#490 2021-03-09 23:23:14

Odp: Złoty wiek wampirów

#491 2021-03-09 23:28:33

Odp: Złoty wiek wampirów

#492 2021-03-09 23:32:14

Odp: Złoty wiek wampirów

#493 2021-03-09 23:38:43

Odp: Złoty wiek wampirów

#494 2021-03-09 23:48:46

Odp: Złoty wiek wampirów

#495 2021-03-09 23:53:17

Odp: Złoty wiek wampirów

#496 2021-03-09 23:57:37

Odp: Złoty wiek wampirów

#497 2021-03-10 00:07:05

Odp: Złoty wiek wampirów

#498 2021-03-10 00:15:26

Odp: Złoty wiek wampirów

#499 2021-03-10 00:22:10

Odp: Złoty wiek wampirów

#500 2021-03-10 00:30:03

Odp: Złoty wiek wampirów

Stopka