Złoty wiek wampirów

Evangeline Harland · 2020-08-20 15:27:02

PLAN CZASOWY

1) Mikhail i Evangeline zawierają rozejm z wilkami. Vivian i Issac rozstają się — Viv idzie do zakonu na rok.

PÓŁ ROKU PÓŹNIEJ

2) Mikhail i Evangeline przez pół roku uciszają zamieszki i najgorętsze konflikty w państwie.

PÓŁ ROKU POZNIEJ — RAZEM JUZ ROK

3) Vivian i Issac spotykają się i wyruszają w podróż do zamku wampirów

PÓŁ ROKU PÓŹNIEJ — RAZEM JUŻ PÓŁTORA ROKU

4) Na świat przychodzi córka Mikhaila i Evangeline – ... Harland.

ROK PÓŹNIEJ — CZYLI POLTORA ROKU OD WYRUSZENIA W DROGE VIV I ISSACA; ŁĄCZNIE 2 I PÓŁ ROKU

5) Vivian i Issac przybywają na dwór królewski i zostają przyjęci przez władców. Nie są więźniami ale nie są też gośćmi, mają duże ograniczenia ale są całkiem bezpieczni.

Mikhail Harland · 2021-02-09 01:00:07

Na najbardziej z jadowitych kłów, myślałem, że zamorduję na miejscu strażnika, który śmiał dobijać się do moich komnat, mówiąc, że to pilne. A wszyscy wiedzieli że jestem przeważnie pokojowym wampirem!
Nie dość, że często spotykaliśmy się z Evangeline w pokoju dziecięcym, bo roczna wampirze księżniczka ząbkowała z pierwszymi kłami (najpierw mają mleczne, bez jadu, tylko do picia krwi, potem im wypadają /może ważny składnik eliksirów? Hm, Viv?/) i była nerwowa podczas snu, z królową chadzaliśmy do niej razem, lub samotnie, jednak, często padają na siebie i po udanym uśpieniu świętowaliśmy to szybkim numerkiem przed powrotem do komnat. Evie i ja... osiągnęliśmy jakiś stan przyjaźni. Przyjaźni połączonej z seksem rzecz jasna, oraz połączonej z rodzicielstwem. Nikoletta stała się naszym kłem w głowie, wszelkie jej kwilenie było odnotowywane, nauka magi niestety szła opornie. Choć była potężna, miała już rok, lecz nadal miała opory przed okazaniem tej siły wprost. Martwiło mnie trochę to, jednak Evie upierała się, że dzieci okazują takie zdolności dopiero w drugim roku życia. Pewnie miała rację...
W każdym razie! Przechodziłem przez korytarze w szlafroku, aż w końcu u mojego boku, bezgłośnie pojawiła się najniebezpieczniejsza wampirzyca na Atlantis. Moja żona.
- Powiedzieli Ci, co się stało? - zapytałem wprost, już wybudzony.

Evangeline Harland · 2021-02-09 10:49:30

- Robią z tego chorą tajemnice, a ja nie lubię tajemnic moich podwładnych - warknelam rozłoszczona, a może nawet i wściekła. Sen był ostatnio czymś deficytowym w moim życiu i bardzo go sobie ceciłam. Tym bardziej byłam zła, gdy jakiś nic niewarty sługus mi go przerywał. - Wystarczyło rzucić nim o ścianę, a zaczął śpiewać radośnie jak głupie ptaki na wiosnę - dodałam, mówiąc wciąż bardzo gniew hm tonem. - W pałacu są jacyś intruzi i wyobraź sobie, że ONI chcą z nami rozmawiać. Cóż to za bezczelność, co za szaleniec wdziera się dozamkuw środku dnia?! - warczalam,zaciskając bardzo mocno pięści i przyspieszając kroku. - Jeśli to jakiś wilk, to przysięgam na kły naszego dziecka, zrobię sobie z niego futro za tą bezczelność - zaznaczyłam zimnym tonem.

Mikhail Harland · 2021-02-09 10:58:40

Intruzi? Na dźwięk tego słowa natychmiast się rozbudziłem. Krew odpłynęła mi z twarzy, a jedyne o czym mogłem myśleć, to to kim było intruzi.
- Nie czuję wilków, a śmierdziałoby na pół kraju - powiedziałem grobowo idąc równym krokiem przy Evie. - A zdradzieckie wampiry nie prosiłyby o audiencję zastraszając strażników... - mówiłem zdenerwwoany. - Przygotuj się królowo, musimy zrozumieć co to ma znaczyć - dodałem starając przed drzwiami do sali tronowej. Evangeline bez słowa, otworzyła oba ciężkie skrzydła, jedną ręką. To co zastaliśmy w środku... Oniemiałem.
Wampir w zniszczonych łachach, wsparty o włócznie, cały w bliznach... Zasłaniał ręką czarodziejkę. Mieli słaby zapach, jakby... Nie byli tym na kogo rasa wskazuję. Dookoła leżeli uśpieni strażnicy - zapewne magicznie. Nic dziwnego, że straż się zlękła, ciężko walczyć z przeciwnikiem który włada magią...

Evangeline Harland · 2021-02-09 13:31:18

Widok był dziwny i niespotykany. Wampir osłaniał czarodziejkę, oboje mieli dziwny zapach, choć nic nie było w stanie zamaskować słodkiego zapachu krwi czarodziejów. Dziewczyna była jednak równie dzika, co wampir. Z tego co wyczytał mi Mikhail ze swoich ksiąg, czarodzieje należeli do najbardziej oczytanych istot na wyspie. Ta zdecydowanie się do nich nie zaliczała. Miała ostre rysy, dzikie spojrzenie. Wampir też nie prezentował się godnie, nie miał w sobie wampirzego błysku, po prostu dzikość. To było czuć od nich najmocniej i najbardziej intensywnie. Głupie, marne istoty, ich ciała były szczupłe, ale nie jakoś bardzo wychudzone. Byli brudni i w bliznach. Ale nie ciekawiło mnie, co im się przydarzyło. Za to wiedziałam co im się zaraz przydarzy – zgniją w lochach, albo umrą szybciej niż zdążą o tym pomyśleć. Nie miałam zamiaru się z nimi bawić, czy słuchać, za to miał ochotę zadać im ból.
Mój mąż oniemiał zupełnie. Ja trochę też, ale zdecydowanie szybciej niż on doszłam do siebie, wbijając gniewne i wściekłe spojrzenie spojrzenie w intruzów. Oni spojrzeli na siebie i wtedy... Poczułam jak wampir zaczyna się bronić przede mną. Zaśmiałam się, kręcąc głową i ruszyłam w ich stronę.
- Żałosny, mały, śmierdzący pionku - powiedziałam z obrzydzeniem, które wylewało się ze mnie litrami przy każdym słowie. - Bezczelny śmieciu. Ty i twoje naczynie zdechniecie szybciej niż wam się wydaje - oznajmiłam, zaciskając zęby. - Wdzierasz się tutaj, ściągasz bezczelnie swoich władców jakbyś był ponad nimi i myślisz, że się obronisz? Wiesz co mnie obchodzą twoje potrzeby!? - dopytywałam gniewnie, a każde słowo było jak grzmot podczas burzy.

Mikhail Harland · 2021-02-09 13:42:56

Wampir padł na kolana, zaciskając zęby. Tak chciała królowa, tak chcieli jego władcy, on był od nas absolutnie zależny. Czarodziejka jakby uprzedzona, że to się wydarzy, załapała tylko mocno jego ramię, a gdy jakichś ze strażników, chciał się zbliżyć do dwójki intruzów, wampir jakimś sposobem znajdował siłę, by włócznią wycelować w żołnierzy.
Ja jednak nie próbowałem na razie nic mówić. Wdzierałem się do ich umysłów, jednak... Jednak oni byli gotowi. Bombardowali mnie emocjami i wizjami wspomnień, które... które były... Tak dziwne.

Isaac Leeches · 2021-02-09 13:48:25

- O pani... - przemówiłem zmęczony głosem, atakami obojga władców, opierając się na kolanach, a jedynym moim wsparciem była moja czarodziejka. - Nie stawiam się ponad waszą władze, jestem jej wierny... całe życie podziwiam was moi władcy... - mówiłem dalej, naprawdę przerażony, coraz więcej i więcej musiałem udźwignąć. - Błagam, wysłuchajcie mnie, moi władcy... Przybyłem tu wraz z moją miłością, czarodziejką Vivian, wiele miesięcy drogi Błagać was... o azyl - wydyszałem, a siła Vivi już nic nie dawała... Jednak król wycofał się z mojego umysłu, patrząc na nas wciąż zafascynowany.
"Miłością?" powtórzył po mnie, zaintrygowany.

Evangeline Harland · 2021-02-09 13:59:45

Spojrzałam na męża, na chwilę ustępując z umysłu intruza, a wchodząc do umysłu króla. "Ty marny, ciekawski wampirze!" Wydatkami się w jego umyśle i wróciłam do tej dwójki, zanim mąż jakkolwiek zareagował. Tym razem skupiłam się na czarodziejce ale jej myśli były jeszcze większym mętlikiem niż myśli wampira. Szlag by ich wziął!
- Błagać o azyl? - zapytalam prześmiewczo i roześmiałam się głośno. Jednak w tym śmiechu nie było noc przyjemnego, był zimny, suchy, a być może i nawet przerażający. - Żałosne - podsumowalam, przyglądając się jak czarodziejka zaciska palce na ramionach wampira. Mikhaila to fascynowało, czułam to, znałam go na tyle dobrze, że wręcz obawiałam się jego słów, więc na razie nie dopuszczałam go do słowa, mając nadzieję, że za chwilę wróci do siebie. - Nie ma tu miejsca dla takich odmieńców i intruzów. Chyba że w lochach lub przed zamkiem, gdy zawisną na sznurze.

Mikhail Harland · 2021-02-09 14:08:18

- Królowo... - syknąłem. - Daj im mówić - poprosiłem, choć Evie zdawała się mnie ignorować. Ugh, nie chciała zrozumieć, ona chciała tylko niszczyć i łamać. Wampir padł z kolan niżej, opierając się na rękach, a zaraz za nim pochyliła się jego czarodziejka. Evie zrobiła krok do przodu by stłamsić ich jeszcze mocniej, jednak złapałem królową za ramię, z większą stanowczością. - Evie! - warknąłem. - Niech mówią. Niech błagają o ten azyl. Chcę zrozumieć - powiedziałem uparcie, wspominając swoje słowa do małżonki, o tym, że chcę zrozumieć jej ból i problemy, jej mętlik, który targa nią odkąd Nikki starała się taka ważna. Evangeline spojrzała na mnie z prawdziwą wściekłością.

Isaac Leeches · 2021-02-09 14:15:20

Nie wiedziałem co się dzieje między parą królewską, jednak kiedy król złapał za rękę królową, jej ataki wobec nas ustały. Bombardowała nas strasznymi wizjami, swoimi wyobrażeniami. Miałem jednak dwanaścioro rodzeństwa, takie strachy stosowali na mnie od małego.
- Wasze wysokości... - zacząłem jeszcze raz, po głębszym oddechy. - Słyszałem o waszych paktach z Wilkołaczymi ludami. Słyszałem o przyjmowaniu na pokojowe badania magów... - mówiłem powoli i wyraźnie. - Wierzyłem... że zechcecie przyjąć i zrozumieć dwójkę oddanych i lojalnych poddanych. Oferujemy nasze zdolności i wiedzę, w zamian za bezpieczne schronienie... Chcemy po prostu żyć moja pani... - patrzyłem na królową błagalnie, unosząc się znów na kolana. - Tak niewiele... żyć w spokoju i pokoju... - mówiłem dalej przejęty. - Wyrzekliśmy się naszych rodzin, a moja miłość swojej rasy... By znaleźć tu, u moich miłosiernych władców... bezpieczeństwo...
Król Mikhail wydawał się bardziej przekonany niż królowa. Kiwał głową ze zrozumieniem i ciekawością, przyglądając się nam wciąż ciekawsko.

Vivian Leeches · 2021-02-09 14:49:04

Po dłuższej chwili milczenia, królowa westchnęła ciężko i wywróciła oczami, spoglądając na króla. Miałam wrażenie że odbywają między sobą jakąś rozmowę, którą usłyszeć mogli tylko oni. Ich siła i potęga, przygniatała mnie, ciężko mi się oddychało przez to i też przez tak wielki stres.
- Skoro oboje tak bardzo chcecie się tu skrojic, to czemu czarodziejka milczy? Lekceważysz nas dziewczyno? - zapytała, wbijając we mnie swoje mordercze spojrzenie, a mi robiło się wręcz niedobrze. Jak to możliwe,że w środku dnia emanują taką siłą, jaką Isaac nie emanował nawet w najlepszej formie w nocy? To było dla mnie tak zadziwiające...
Nie umiałam jednak wydusić z siebie słowa, nie umiałam nawet na nią patrzeć, bałam się jej.
- Mów! - krzyknęła rozłoszczona, a Isaac jęknął z bólu, drżąc. Padł całkowicie na ziemię, a ja złapałam go z całych sił. Zerknelam na królową. W jej oczach była bezlitosna żądza krzywdy. To ona mu to robiła.
Musiałam zebrać się w sobie.
- O pani... - wyszeptałam, zbierając się w sobie. Spojrzałam to na jednego władcę to na drugiego. Isaac cierpiał. Musiałam coś z tym zrobić,mówiąc jednoczenie starałam się magią złagodzić jego ból. - Królu, królowo... Jesteśmy tu... Huh, stanęliśmy przed wami prawie nadzy, zmęczeni i wyczepaji. Szliśmy tu wiele miesięcy, w upałach i śniegu. Głodni i spragnieni. Upadając niemal co chwila i podnosząc się, by ruszyć wytrwale dalej. Pałac waszych wysokości był naszym celem... Czy gdybyśmy nie byli oddani, czy gdybyśmy nie wierzyli w Waszą mądrość i litość, czy bylibyśmy as tak głupi, by przyjść i was o to błagać? - Zaczęłam płakać w międzyczasie. Łzy lały mi się strumieniami po twarzy i nie umiałam ich powstrzymać. - Zawierzylismy nas los Wam... Proszę, królowo... Przestań go krzywdzić... On cierpi... - wymamrotałam, starając się przejąć jego ból na siebie, cierpiąc razem z nim, obejmując mojego wampirka ramionami. - Prosze...
I gdy wyszeptałam ostatnie słowo, nagle ciało Isaaca rozluźniło się, a ból zniknął, królowa ustąpiła. Ale nadal nie wiedziałam co dalej postanowią z nami zrobić. Nie podniosłam na nich wzroku, leżałam wtulona w plecy ukochanego, zaciskając powieki i łkając cicho.

Mikhail Harland · 2021-02-09 14:59:52

Spojrzałem wytężonym wzrokiem na Evie, kiedy czułem, że odpuściła. Zlitowała się. A to nie był częsty widok...
- Evie... - zacząłem, mówiąc wprost do jej myśli. - Biorę za nich odpowiedzialność - dodałem, znając wszelkie złości i konsekwencji tego wyboru. Jednak gdy znów spojrzałem na intruzów, na odmieńców... Wampir wtulał się w ramiona swojej czarodziejki, która otulała go, głaszcząc po włosach i twarzy.
- Jesteście brudni, śmierdzicie, oboje też przymieracie na głodzie - zabrałem w końcu głos. - Wstyd na was patrzeć - dodałem, unosząc brew. - Dostaniecie azylu. W jednej z komnat, której nie wolno będzie wam opuszczać - dodałem, na razie odpierając wściekłość Evie. - Będzie to wasza cela. A co dalej... musimy to omówić z królową - powiedziałem stanowczo.
- O panie... dzięki ci wasza wysokości...
- Jeszcze nie dziękuj, odmieńcu - przerwałem mu. - Gdy zadecydujemy czy będziecie użyteczni, dopiero będziemy mogli się rozmówić - dodałem i kiwnąłem głową na strażnika, który stał pod ścianą. - Komnata oddalona od królewskich salonów. Obstawić ją strażą. I niech obudzą kogoś z kuchni, by dać im jeść - dodałem, a strażnik skinął głową.
W końcu spojrzałem na Evangeline, przygotowany na jej palącą wręcz złość i niedowierzanie.

Evangeline Harland · 2021-02-09 15:05:29

Strażnicy podnieśli z podłogi tą dwójkę i wyprowadzili z sali tronowej. Ja w tym czasie przeszłam na podest i zajęłam swoje miejsce, spoglądając na męża z góry, patrząc na niego tak, jakby to on miał być osadzany a nie sądził. I dopiero jak odmieńcy zostali wyprowadzeni, wzięłam głęboki oddech i odezwałam się do męża.
- Ty bierzesz za nich odpowiedzialność? Czyli mam rozumieć, że jak zawinią, to mam prawo osadzić cię tak jak ich? - spytałam, tryskając jadem na wszystkie strony. - Tak?!

Mikhail Harland · 2021-02-09 15:10:09

Westchnąłem ciężko i podszedłem bliżej tronu.
- Tak. To znaczy, że ja za nich odpowiadam i ja odpowiadam za ich życie tutaj, lub nie życie - westchnąłem ciężko. - Sama widziałaś. Weszli tu, jedynie błagając o pomoc. Nie chcą nas zabić, co jest miłą odmianą, a w dodatku... Oni są... - zacisnąłem wargi. - Muszę to zrozumieć. Ten wampir jest zwolennikiem naszych zmian, a czarodziejka może być silnym sojusznikiem będąc nam podwładna - powiedziałem z powagą. Koniec końców westchnąłem i popatrzyłem na Evangeline. - Jestem dobrym i miłosiernym królem, łasym na takie płaszczenie się. Ty się nie musisz mieszać, jeśli nie chcesz, są pod moją opieką i będą moim zmartwieniem.

Evangeline Harland · 2021-02-09 15:46:06

Parsknełam i podniosłam się z miejsca, podchodząc do króla i stając z nim twarzą w twarz, mierząc wzrokiem.
- Nie muszę się mieszać - powtórzyłam po nim ze złością. - Oswiece cię, ale zmartwieniem nie są tylko dla ciebie, są problemem który ściągasz na całą naszą rodzinę. A wszystko przez twoją głupia i żałosną ciekawość. Teraz historia tej dwójki wydaje się być prawdziwa, nie są zagrożeniem i nie chcą nas zaatakować. Ale co będzie, gdy już odzyskają siły? Co jeśli czarodziejka faktycznie jest silna, jeśli ci odmieńcy oboje są silni? Co poczbiesz z takimi intruzami? Czy już jedna katastrofa ci nie wystarczy, jeden bunt od środka? Tesknisz za żałobą? - wytknęłam mu, niemal dygocząc z nadmiernej złości.

Mikhail Harland · 2021-02-09 15:52:02

Warknąłem, zły że wypomina coś takiego.
- Nie da się oszukać takich emocji jakie oni czują - odparłem przez kły. - Sama widziałaś. Co czułaś, co? - spojrzałem na nią ostrzej. - Nawet jeśli są silni, nie są silniejsi niż ja, czy ty. Nie pozwalam im chodzić po pałacu jak chcą, tylko daje im na razie cele - zauważyłem, a po kilku ostrych uwagach, które przeleciały mi przez myśl, mruknąłem tylko cicho. - Nasza córka i ty jesteście dla mnie ważniejsze niż ciekawość. Jednak w tym wypadku...? Odmieniec i czarodziejka, razem błagając o azyl i oferując wszystko co mają? Nie jestem jak poprzedni władcy, chcę wiedzieć i zrozumieć. W najgorszym wypadku odmieńca zabijemy, a czarodziejkę wypijemy - wywróciłem oczami.

Evangeline Harland · 2021-02-09 15:57:05

- Nie mogę się w takim razie tego doczekać - wycedziła przez zaciśnięte zęby, spoglądając mężowi prosto w oczy. Następnie odsunęłam się, nie spuszczając jednak z niego wzroku. - Nie licz na moją aprobatę, w tym wypadku nie prędko się ugnę. Niech tylko usłyszę, że wykupili choć y mały palec z celi, nie powstrzymają mnie ani twoje straże, oni oni sami. Zabije ich kolejno, jedno po drugim - ostrzegłam i ruszyłam gniewnym krokiem do drzwi. - I nie licz na moje towarzystwo w następnych tygodniach. Zajmij się swoimi zabaweczkami - warknelam, zostawiając go w sali tronowej i kierując się w stronę komnaty córki, by zostać tam z nią już do wieczora.

Mikhail Harland · 2021-02-09 16:03:37

Westchnąłem ciężko, kręcąc głową na ten celibat, oraz na złość mojej żony. Być może całkiem słuszną, w końcu... Cóż wpuściłem na teren naszego pałacu, naszego domu rodzinnego tajemniczą parę...
Jednak... Czuli oni coś... Coś pięknego. Obejrzałem się za siebie by utkwić wzrok w mojej pięknej Evangeline, żonie, władczyni, przyjaciółce i kochance. Zacisnąłem mocno usta, zastanawiając się, czy ona też to czuła. Przerażenie, niezrozumienie.. Podziw i zazdrość... Czy poczuła między nimi tą troskę? Tak podobną troskę co... Nasza?
Nie, nie, nie... Jest już za późno na takie rozmyślania. Muszę wrócić do łóżka, o zmierzchu zajmę się tą sprawą.

Isaac Leeches · 2021-02-09 16:07:58

Strażnicy trzymali dystans, lecz kiedy pokazali nam komnatę, natychmiast zamknęli nas w środku. Klucze zgrzytały w drzwiach, miałem wrażenie że zablokowano też klamki. Ja za to osunąłem się na ziemię, opuszczając włócznie i cały swój dobytek w worku z którym przemierzyliśmy pół wyspy.
- Na moje kły... Vivian... - jęknąłem cicho. - Zdobyliśmy błogosławieństwo króla... - westchnąłem słabo. - O słodka krew... Naprawdę gdy zobaczyłem w jakim stanie była królowa... Alee udało się... - odetchnąłem, przecierając twarz. - Byłaś dzielna, Oh moja piękna, byłaś naprawdę taka dzielna...

Vivian Leeches · 2021-02-09 17:01:52

Usiadłam obok Isaaca i pogładziłam go po ramieniu, odnajdjmujac zaraz jego dłoń i zaciskając na niej palce.
- Myślałam, że ona cię zabije... - wymamrotałam że łzami w oczach. - Przestraszyłam się, że się nie uda... - wymamrotałam i wtulilam się w mężczyznę, biorąc głębokie oddechy. - Co z nami zrobi król, jeśli królowa... Nadal taką będzie? - zapytałam i zacisnęłam mocno wargi,drżąc lekko.

#1 2020-08-20 15:27:02

Złoty wiek wampirów

#2 2021-02-09 01:00:07

Odp: Złoty wiek wampirów

#3 2021-02-09 10:49:30

Odp: Złoty wiek wampirów

#4 2021-02-09 10:58:40

Odp: Złoty wiek wampirów

#5 2021-02-09 13:31:18

Odp: Złoty wiek wampirów

#6 2021-02-09 13:42:56

Odp: Złoty wiek wampirów

#7 2021-02-09 13:48:25

Odp: Złoty wiek wampirów

#8 2021-02-09 13:59:45

Odp: Złoty wiek wampirów

#9 2021-02-09 14:08:18

Odp: Złoty wiek wampirów

#10 2021-02-09 14:15:20

Odp: Złoty wiek wampirów

#11 2021-02-09 14:49:04

Odp: Złoty wiek wampirów

#12 2021-02-09 14:59:52

Odp: Złoty wiek wampirów

#13 2021-02-09 15:05:29

Odp: Złoty wiek wampirów

#14 2021-02-09 15:10:09

Odp: Złoty wiek wampirów

#15 2021-02-09 15:46:06

Odp: Złoty wiek wampirów

#16 2021-02-09 15:52:02

Odp: Złoty wiek wampirów

#17 2021-02-09 15:57:05

Odp: Złoty wiek wampirów

#18 2021-02-09 16:03:37

Odp: Złoty wiek wampirów

#19 2021-02-09 16:07:58

Odp: Złoty wiek wampirów

#20 2021-02-09 17:01:52

Odp: Złoty wiek wampirów

Stopka