Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

Sanna · 2021-06-16 22:42:11

Otuliłam się kocem i usiadłam na miejscu obok. Gdy byliśmy młodsi, oboje mieściliśmy się w starym fotelu ale teraz zrobiliśmy się już za duzi, by w pełni komfortowo usiąść w nim razem, choć jeszcze się mieściliśmy. Śmieszne że czas jednak płynie, choć jeszcze jakiś czas temu wydawało mi się, że niemal stoi w miejscu.
Zacisnęłam usta, zerkając to na wampira, to gdzieś na bok, nie widząc od czego zacząć, nie widzieliśmy się niemal całą wieczność, choć tak naprawdę były to zaledwie trzy tygodnie...

Lorenzo · 2021-06-16 22:49:52

Odetchnąłem w końcu i odchrząknąłem, uznając, że powinienem coś mówić.
- Tata wpadł do domu... um cały w emocjach. Zaczął mówić, że znalazł go, że cały czas wierzył, że on żyje, mama nie wiedziała o co chodzi, a kiedy tata wyjaśnił, że chodzi o jej tatę, o dziadkach... Rany kłócili się, to dla mamy zawsze delikatny temat, tragicznie zaginiony tata... i... um - westchnąłem. - Tata powiedział, żebyśmy się spakowali wszyscy i od razu szli do auta. I jak jechaliśmy to mówił nam ja go znalazł, co ustalił, że spotkamy się z nim na miejscu. A ja martwiłem się, że nic nie byłem w stanie ci powiedzieć - wyjaśniłem cicho. - Poznałem go w końcu... Um... Był rozbawiony widząc, że jestem rudy jak mama i babcia - powiedziałem, uśmiechając się krzywo.

Sanna · 2021-06-16 22:54:12

Uśmiechnęłam się mimowolnie.
- Czyli jednak już masz dziadka. Pamiętam jak jęczałeś, że nie wiesz co to znaczy go mieć. No to teraz poznasz. Będzie prawił mądrości starszego człowieka, wie więcej niż tata i mama razem wzięci - szepnęłam rozbawiona. - Ale jest milszy i nie daje kar - podsumowałam, kiwając lekko głową. - Twój dziadek przyjechał razem z wami?

Lorenzo · 2021-06-16 22:57:55

Pokręciłem głową.
- Mama została na razie u niego. Mają... wiele spraw o których chcą pomówić. Ja i tata wróciliśmy i od razu pobiegłem do ciebie - wyjaśniłem szczerze. - Dziadek... On miał ciężko w życiu. Jest pół wampirem, poślubił czysto krwistą wampirzycę, ma córkę, która teraz jest żoną głowy rodu Harlandów i... - westchnąłem cicho. - Chyba muszą pomówić też o tym dlaczego zniknął, czemu nie wrócił, no i co robić dalej... mama płakała cały dzień jak go zobaczyła... - przyznałem z cichym rozbawieniem.

Sanna · 2021-06-16 23:04:52

- Nic dziwnego, że ty też ciągle płaczesz - mruknęłam lekko żartobliwie, choć zdawałam sobie sprawę z powagi całej sytuacji. - I co? Twój dziadek... Miewa się dobrze? - Lorenzo potwierdził i zaczął znów o nim mówić. Miło było znów słuchać jego niemal nieustannej, coraz to radośniejszej paplaniny.
Gadaliśmy tak i gadaliśmy o jego wyjeździe, o tej całej "przygodzie", choć ja w myślach nazywałam to rozłąką. Było jednak miło znów spędzić tak wieczór. Jak dobrze wrócić do normalności...!
- Tak, tak... Jestem bardzo zmęczona - przytaknęłam, gdy o to spytał. - Powinnam wracać, tata i mama pewnie będą się martwić - szepnęłam, na co Lorenzo zmarszczył brwi. No tak, przecież nigdy tak nie mówiłam. - Czułam się źle ostatnio - powtórzyłam. - Trochę nawet gorzej niż źle, tata... No wiesz, jak to mój tata, panikuję za sześciu.

Lorenzo · 2021-06-16 23:10:24

- Jest lekarzem, a ty jego córeczką - zauważyłem, ale zaraz się zmartwiłem. - Rany... ale od czego źle się czułaś, czy coś... coś naprawdę poważnego się stało? Leżałaś w szpitalu? - zapytałem, a gdy wilczyca powierdziła, jęknałem cicho. - Ale... nie czuję, że jesteś chora. Umiem to wyczuć i nic takiego nie czuć od ciebie. Może się przemęczałaś? Biegałaś zbyt dużo, albo trenowałaś... Rany... Faktycznie lepiej, żebyś wróciła do rodziców...

Sanna · 2021-06-16 23:12:51

- Bo już nie jestem chora. Kilka dni temu zaczęłam zdrowieć - wyjaśniłam, wzruszając ramionami. - Źle się czułam i tyle. Tata mnie naprawił i teraz będzie za mną chodził jeszcze przez kolejny tydzień czy dwa, by upewnić się, że już choróbsko nie wróci. Pełnia niedługo, może to od tego? Kto wie, a może coś zjadłam. - Znów wzruszyłam ramionami. Teraz było mi obojętne co mi dolegało, już tego nie czułam i nie chciałam o tym myśleć, paskudne było to choróbsko.

Lorenzo · 2021-06-16 23:18:15

- To poważna sprawa Sanna - burknąłem. - Niedobrze, że zachorowałaś, ale dobrze, że już jest okej. Przynajmniej tata będzie miał cię na oku, a skoro jest lekarzem to zdecydowanie wie co robi - podsumowałem, a potem się zawahałem. - Widzimy się... normalnie, w bazie, za tydzień, tak? - upewniłem się z nutka niepewności i nadzieją na jej twierdzący ton.

Sanna · 2021-06-17 22:54:03

- Eee - zawahałam się i zobaczyłam żywe przerażenie w oczach Lorenzo. - Nie nie nie...! Nie denerwuj się, tak tak, widzimy się za tydzień... po prostu zastanawiałam się, no wiesz... Czy może byśmy się nie spotkali wcześniej? Żeby nadrobić straty - powiedziałam niby niewinnie, wzruszająca ramionami. - Ją bym mogła przyjąć w poniedziałek, bo w środę jest pełnią wiec we wtorek no wiesz, już biorę lekarstwo - przypomniałam tak dla pewności. - Jakbyś chciał, to bym przyszła - powtórzyłam.

Lorenzo · 2021-06-17 22:58:53

Zamyśliłem się dłużej nad tym i zaraz pokiwałem głową z lekkim uśmiechem.
- Dam radę przyjść. Pogadalibyśmy, opowiedziałabyś co ciekawego się u ciebie działo - przyznałem szczerze. - Okej. To w poniedziałek, a potem w sobotę. Super. Będziesz znów trochę nakręcona, jak zawsze przed pełnią? - upewniłem się. - Przyniosę jedzenie, rozpalimy ogień i usiądziemy na ławce... - westchnąłem, kiwając głową z lekkim uśmiechem. - Nie mogę się doczekać w takim razie. A teraz...biegnij do domu, uważaj naa siebie proszę...!

Sanna · 2021-06-17 23:05:10

Wywrocilam oczami i machnęłam na niego dłonią.
- Zawsze wracam bezpiecznie! - zawołałam rozmawiają i puściłam się biegiem,zadowolona że się zgodził i zobaczymy się szybciej. O tak! Byłam nawet bardziej niż zadowolona. I wszyscy w domu też to widzieli. Ze mi lepiej. Następnego dnia Paula patrzyła na mnje podejrzliwie uznając wszem i wobec że jestem manipulantką i że symulowałam. Za to Bert... Zaczął gadać głupoty wiec go zignorowałam. Czekałam na poniedziałkowe spotkanie.

Lorenzo · 2021-06-17 23:27:35

Mama wróciła dopiero w niedzielę. Nadal była w szoku, w transie... Ciężko było się z nią dogadać, a gdy już się odzywała to mówiła takim lekkim tonem, mówiła, że dziadek przeprowadzi się wkrótce bliżej nas, do miasta, że będę mógł go częściej widywać, że ona będzie też mogła go widywać częściej... Była szczęśliwa, patrzyła na tatę wciąż z miłością, jakiegoś rodzaju nostalgią, co i raz powtarzając, że już dawno powinna zacząć wierzyć, że jeśli coś powie, to naprawdę dołoży wszelkich starań by to się stało, że tak się cieszy że nie przestał szukać, nawet jeśli dla niej było to za ciężkie.
W domu zapanowały piękne emocje, mama i tata tańczyli w salonie, a kiedy tylko schodziłem na dół to zapraszali mnie bym tańczył i z nimi. Lubiłem tańczyć, a kiedy rodzice byli tacy szczęśliwi to... Aż miło było się do nich przytulać, kiedy oboje nie pracowali. Hah... To co było między nimi było naprawdę niesamowite i magiczne...

W poniedziałek, gdy tylko słońce schowało się za horyzont, wyszedłem z domu do swojej bazy. Miałem jedzenie, trochę krwi dla siebie i rzeczy do rozpalenia ognia. Kilka książek do schowania w bazie - moja baza przez te lata doczekała się prawdziwej podłogi z cegieł i drewna dzięki murarzowi z miasta który oddał lekko uszkodzone cegły, oraz dzięki Sannie, która przyniosła kilka desek, które jakaś para wilków nie wykorzystała do końca przy budowie leża. Moja baza nadal była bardziej luksusowym biwakiem niż faktycznie domkiem w lesie jak baza Sanny i jej brata, ale... Byłem z niej dumny. Przetrwała deszcze, śnieg i wichury, to naprawdę było dużo, kiedy zaczynałem ją budować to nie sądziłem że wyjdzie aż tak dobrze. Cóż, nie sądziłem też że wilczyca nadal będzie chciała się ze mną spotykać, że nadal będziemy kumplami, nie sądziłem że przerodzi się to w taką przyjaźń!
Rozpaliłem ognisko, zapaliłem lampkę która odganiała różne owady od ognia i dawała jeszcze dodatkowe, lepsze światło. Aż do przybycia Sanny dokładałem drewna do paleniska i popijając krew co i raz ziewałem ciutke nie wyspany.

Sanna · 2021-06-25 08:56:10

- Hejka, Lorenzo - powiedziałam, dobierając do oglinka i zatrzymując się parę kroków przed nim by złapać oddech i napełnić płuca wieczornym powietrzem. - Dziwnie tak w inny dzień tu przychodzić - mruknelam i podeszłam bliżej, siadając kawałek od wampira,taki mini dystans, ale nie za duży. To by było głupie gdybym była eraldo.salmieri@hotmail.com na niego obrazowa całą sobą. W końcu to ja poprosiłam o wcześniejsze spotkanie. - No ten... to jak tam?

Lorenzo · 2021-06-25 09:01:38

- Dobrze - odparłem szczerze. - Mama wróciła do domu i jest szczęśliwa. Ale tak naprawdę, poważanie i szczerze szczęśliwa. Dom napełnił się naprawdę pięknymi emocjami, wiesz? - uśmiechnąłem się lekko i westchnąłem cicho. - Pewnie to dziwne, że tak gadam ciągle o rodzicach, co? Mam wrażenie, że wychodzę na dziwaka, ale naprawdę cieszę się, że są szczęśliwi. Dziadek niedługo przeprowadzi się do miasta, to będę mógł go częściej widywać... - dodałem. - Będę miał w końcu ciut większą rodzinę... To będzie na pewno fajne...

Sanna · 2021-06-25 09:07:48

Pokazałam głową aby przytaknąć na jego słowa.
- No tak. Marzyłeś o większej rodzinie no i masz - mruknelam,zagrażających lekko warge. - Dobrze ze on przyjedzie bliżej was - wysmarowałam bardziej do siebie niż do przyjaciela i westchnęła ciężko. - I fakt. Ciągle o nich mówisz, o rodzicach... Ale chyba przywyklam - podsumowałam.

Lorenzo · 2021-06-25 09:10:15

- Wybacz - zaśmiałem się cicho. - Postaram się opamiętać. Ale teraz ty opowiadaj! Jest ci już lepiej, nie jesteś chora? Na serio się tym zmartwiłem jak mi powiedziałaś. No i co fajnego się działo jak mnie nie było, miałaś jakieś fajne zajęcia albo znów zrobiłaś coś z bratem? - pytałem naprawdę ciekaw, bo jej życie od zawsze wydawało mi się ciekawsze.

Sanna · 2021-06-25 09:13:57

- Nie robilam za dużo przez tą paskudne chorobę - odparłam, wzruszając ramionami z beznamiętną miną. - Wiec tym razem dużo więcej ciekawych rzezy działo się i cienie a nie u mnie - podsumowałam, z eskalacji to na Lorenzo, to na ognisko. - To były chyba najnudniejsze dwa tygodnie mojego życia - dodałam jeszcze z lekkim rozmawieniem.

Lorenzo · 2021-06-25 09:19:53

Pokręciłem głową z niedowierzaniem.
- Naprawdę nietypowe - przyznałem szczerze i uśmiechnąłem się słabo. - Ale mam nadzieję, że zaraz wrócą ciekawe dni, skoro choroba minęła - dodałem. Potem wyciągnąłem z torby kiełbaski i chleb, podając też kijek, który znajdował się zaraz przy palenisku, Sannie.
- Hm ja chyba nie mam aż tylu ciekawych opowieści. Nie jechałem jakoś daleko, nadal byliśmy na ziemiach mieszanych - wyjaśniłem. - W jednym z miast ukrywał się właśnie dziadek - mruknąłem.

Sanna · 2021-06-25 09:24:26

Pokiwalam spokojnie głową.
- Nieźle - mruknelam, przygotowując sobie jedzonko. - Dziwna ta cała historia... Mama mówiła ci dlaczego zniknął? I nie pozwalał się znaleźć? - dopytywalam zerknąć na Lorenzo.

Lorenzo · 2021-06-25 09:29:38

Pokiwałem głową już z nutką smutku.
- Kiedy mama była małym wampirkiem... Um musisz wiedzieć na początek, że dziadek jest pół wampirem. A pół wampirów nie lubią ani wampiry, ani ludzie - zaznaczyłem. - No więc kiedy dziadek zaginął i nie wracał, nie wracał... Wszyscy domyślali się, że musiał paść ofiarą jakiegoś ataku - skrzywiłem się. - Mama mówiła, że babcia źle to przeżyła i już nigdy nie chciała rozmawiać o dziadku. Uznano go za zmarłego - wyjaśniłem spokojnie. Potem parsknąłem pod nosem. - Ale tata wziął sobie za punkt honoru by zrozumieć co stało się tak naprawdę. I odkrył, że dziadek faktycznie musiał uciekać, z dnia na dzień... Ukrył się wśród innych mieszkańców i bał się skontaktować z mamą...

#181 2021-06-16 22:42:11

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#182 2021-06-16 22:49:52

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#183 2021-06-16 22:54:12

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#184 2021-06-16 22:57:55

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#185 2021-06-16 23:04:52

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#186 2021-06-16 23:10:24

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#187 2021-06-16 23:12:51

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#188 2021-06-16 23:18:15

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#189 2021-06-17 22:54:03

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#190 2021-06-17 22:58:53

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#191 2021-06-17 23:05:10

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#192 2021-06-17 23:27:35

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#193 2021-06-25 08:56:10

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#194 2021-06-25 09:01:38

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#195 2021-06-25 09:07:48

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#196 2021-06-25 09:10:15

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#197 2021-06-25 09:13:57

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#198 2021-06-25 09:19:53

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#199 2021-06-25 09:24:26

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#200 2021-06-25 09:29:38

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

Stopka