Wspólna siła — Wilk i Syrenka

Connery McGallan · 2020-11-14 22:29:47

Pokiwałem głową z zamyśleniem.
- Nie możesz zakładać, że coś Ci się nie spodoba, nim tego nie spróbowałaś - pouczyłem ją łagodnym tonem. - Ale mogę Ci czasem czytać. Myślałem raczej byś nauczyła się czytać bo... To ważna umiejętność na lądzie i przydaje się w każdej chwili życia - zauważyłem spokojnie, przygotowując sobie kubek. - No i mogłabyś czytać sama, kiedy ja będę na polowaniu albo w mieście, wśród ludzi - zauważyłem miękkim tonem i uśmiechnąłem się lekko. - Ale poczytam ci. Z wielką chęcią...

Nerissa · 2020-11-14 22:39:18

- Ważna umiejętność - powtórzyłam z namysłem, nie odrywając wzroku od mężczyzny. Zaczynał powoli wracać do normy, gdy wstawał, był bardzo ociężały, potem powoli schodził po schodach a teraz tępo mu wracało. Pewnie jak weźmie to swoje ziele teraz to znów zacznie spać na stojąco... Ehh... - Rozumiem, skoro tak mówić, to faktycznie będę musiała nauczyć się czytać, nawet jak czytanie książek nie będzie mi pasować - podsumowałam. - Myślę, że z czasem będę chodzić z tobą do miasta, gdy będziesz pracować. Też będę musiała coś robić. A skoro eliksir od twojego czarodzieja działa, to chcę z niego korzystać. W szczególności gdy będzie mi on ułatwiał przebywanie w pobliżu ciebie.

Connery McGallan · 2020-11-14 23:37:24

Pokiwałem głową z lekkim uśmiechem, szczerze dumny z pomysłu mojej kochanej.
- Będę zaszczycony, jeśli będziesz mi towarzyszyć, dzień staje się znacznie przyjemniejszy z tobą u boku - powiedziałem miękko, spoglądając na Rissę z czułością. - Gdy oswoisz się z miastem i ludźmi, będziesz mogła tam chadzać nawet sama, poszerzać kontakty, znajomości... na lądzie nie musimy się bać inny istot, jak w wodzie, sama wiesz. Nawet ludzie w dużej mierze są dobrymi istotami - powiedziałem miękko. - Ale to dopiero za dłuższy czas i tak... - dodałem zaraz, zalewając herbatę.

Nerissa · 2020-11-15 00:04:19

- Zdecydowanie za dłuższy czas. Póki cosrednio mam siły by iść w tą i z powrotem do miasta - mruknęłam, wzdychając. - Nie wiem jak możesz biec na polowanie, iść do miasta, potem do mnie na plażę i znów do domu stamtąd... To tak wiele chodzenia - jęknęłam cicho,krzywiąc się. - Chodzenie jest niewygodne. W wodzie nic nie boli, jest się lekkim jak wodorost i szybkim jak żaglica. A na lądzie? Zbyt wiele energii kosztuje mnie mały spacer. - Pokręciłam głową z niezadowoleniem i sięgnęłam po szklankę by nalać sobie do niej wody.

Connery McGallan · 2020-11-15 00:27:22

Uśmiechnąłem się, kręcąc głową.
- W wilczej postaci, nie ma podłoża które by mi stawiło opór - przyznałem rozmarzony. - Jako zwierzę jestem jeszcze szybszy, zwinniejszy... Ale w wodzie? Hah, nie wiem czy wilk pływa szybciej niż człowiek. Dla nas woda jesy męcząca, nawet w mojej silniejszej postaci - przyznałem szczerze. - Ale bieganie? To naturalne jak oddychanie. Bieganie, walka, tropienie... - uśmiechnąłem się znów pod nosem, godząc się że zaraz będę musiał odebrać sobie tą formę na 24 godziny. - Przywykniesz do chodzenia, na pewno. Nie mówię, że będziesz biegać maratony, ale gdy osowisz się do końca z tą postacią, nic ci nie będzie już trudne...

Nerissa · 2020-11-15 01:11:56

- Trzymam cię za słowo wilku - odparłam spokojnie, zastanawiając się zaraz nad jego wcześniejszymi słowami. - Wiem, że to trochę straszne zabrzmi ale gdy stałam w wodzie i... Opanowywałam magię w sobie, to patrząc na ciebie w morzu zastanawiałam sie jaka miałbyś szansę ze zwierzęciem które siedzo we mnie. Nawet nie siedzi. Ja jestem tym zwierzęciem, nawet postać ludzka nie jest w stanie pozbawić mnie instynktów syreny - przypomniałam mu i westchnęłam cicho.

Connery McGallan · 2020-11-15 01:18:57

Najpierw nieco przeraziło mnie to pytanie, jednak zaraz odetchnąłem spokojniej, zdając sobie doskonale sprawę, że ona nie ma na myśli że by to zrobiła, a jedynie.... Zastanawia się, porównuje siły. To było dla niej naturalne.
- Nie czuj się źle z takimi myślami, wiem że takie echa przeszłości gdzie byłaś dzikim zwierzęciem cię nawiedzają, to normalne... - uznałem spokojnie i chwilę znów siee zamyśliłem. - Gdybyś zmieniła się tam, gdzie staliśmy do pasa w wodzie, być może miałbym szanse, gdybyś nie zaczęła uciekać... Ale na otwartej wodzie... Cóż, to tak jak bym ciebie zapytał o to w lesie, czy dałbym Ci radę - spojrzałem na nią lekko rozbawiony. - W twoim naturalnym środowisku, tylko Ty sama jesteś dla siebie swoim wyzwaniem... - zaznaczyłem.
- A tak na prawdę... Nie był bym wstanie cię skrzywdzić. Sam bym się zagryzł niż celowo zranił swoje serce, szczególnie ciebie... - podkreśliłem bardzo poważnie. - Nie zabiłaś mnie gdy byłem w wodzie, gdy tam umierałem, co oznacza, że być może ty też nie mogłabyś mnie celowo skrzywdzić - dodałem, unosząc lekko brew.

Nerissa · 2020-11-15 16:30:35

- Masz rację - szepnęłam z nutą zaskoczenia. - Wtedy jedyną moja myślą było to, by cię ocalić... Ale to dlatego, że mnie bolało. Bolało mnie tak jak bolało ciebie. Chciałam pozbyc się tego bólu i jakimś cudem wiedziałam, że gdy uratuje ciebie, to ból minie - dodałam, mimowolnie się uśmiechając. Zaczęłam wracać myślami do tamtego momentu. - Pamiętam, że gdy cię wtedy złapałam, miałam wrażenie, że się połamałeś. Syreny są niemal ze stali... A ludzka postać jest taka miękka - szepnęłam, wyciągając dłoń i łapiąc Connery'ego za nadgarstek.

Connery McGallan · 2020-11-15 16:35:08

Uśmiechnąłem się lekko na wspomnienie tamtej chwili.
- Miałem jedynie obite ciało od zderzenia z taflą wody, ale żadnych złamań sobie nie przypominam... I tak szybko się regeneruje, szczególnie przy tobie - zauważyłem miękko, spoglądając na jej dłoń, zaciskającej się na mojej. - Teraz już nie uważasz mnie za miękkiego, prawda? Jestem silny, jednak delikatny, drapieżny, ale czuły... - uśmiechnąłem się znów szczerze. - Te emocje wróciły do mnie dzięki tobie... Zastąpiłaś cały mój ból, szczęściem - westchnąłem zauroczony.

Nerissa · 2020-11-15 17:12:45

- To coś niesamowicie dziwnego. Mam na myśli "szczęście". Jest niemal jak lekarstwo tyle że w jakiejś niewidzialnej i nienamacalne postaci. Pojawia się kiedy chce i znika kiedy chce. - Wzruszyłam lekko ramionami, odsuwając od niego swoją rękę i ujmując szklankę z wodą w obie dłonie. - Wtedy gdy cię wyłowiłam, chyba nieco cię posiniaczyłam. Ale nie pamiętam, zbyt wiele rzeczy działo się wokol mnie, bym mogła spamiętać to wszystko. Nigdy nie wynurzyłam nawet głowy ponad taflę wody przy stałym lądzie.

Connery McGallan · 2020-11-15 17:54:48

- Tym bardziej mój ratunek był niesamowity i częściowo otarł się o cud - parsknąłem i odepchnąłem się od szafki o którą się opierałem, by podejść do szafki po ziele. - Wiele cudownych rzeczy się wydarzyło... A szczęście... Ty nim jesteś, moja Nerisso. Jesteś moim szczęściem i jestem naprawdę rad, codziennie rano gdy się budzę i możesz być u mojego boku - przyznałem tonem miękkim, niezdolnym to kłamstwa.

Nerissa · 2020-11-15 18:03:34

Znów uśmiechnęłam się słabo i pokiwałam głową, obserwując jak wyciąga z szafki jakieś pudełeczko. Przyglądałam się jak przygotowuje swoje lekarstwo na pełnię (chyba tak mogę to nazywać?) w ciszy. Gdy już skończył, przeszliśmy do salonu i zajęliśmy miejsca na kanapie.
- Wilku...? Opowiesz mi coś więcej o tym, jak byłeś małym wilczkiem? - zapytałam po chwili ciszy między nami.

Connery McGallan · 2020-11-15 18:15:23

Spojrzałem na nią miękko, nieco przyćmionym wzrokiem. Ziele zaczynało działać, ale ja czułem spokój i bezpieczeństwo. Byłem ze swoim sercem, a choć mój wilk zniknął z umysłu na kilka chwil... Byłem tu z Rissą i było dobrze, wszystko było po prostu dobrze.
- Chcesz historii jak byłem mały? Oh to nic tak wielkiego - zapewniłem ją spokojnie pocałowałem czule, w skroń, kiedy już przysnęła się do mnie. - Hm... Może... Pamiętam, że gdy byłem mały bardzo źle przechodziłem pełnie - przyznałem się szczerze. - Za późno przyjmowałem ziele, albo musiałem brać dawkę dla dorosłego. Często lądowałem w lecznicy i byłem w naprawdę opłakanym stanie. Wariowałem, chciałem się wyrywać i gryźć... Zawsze po takiej nocy, Alfa osobiście chwalił mnie, że wilk jest we mnie silny - uśmiechnąłem się melancholijnie. - Często mi to mówiono. Że Wielki Wilk jakby mnie błogosławił... urodziłem się w jego dzień, jedyny z watahy. Mówili, że jestem specjalny, a ja nie czułem się nadzwyczajny, a... samotny... - westchnąłem głęboko.

Nerissa · 2020-11-15 18:20:10

- Wielki Wilk pewnie też nie czuł się nadzywczajny - zauważyłam, opierając głowę na ramieniu Conny'ego. - Przecież był sam. I dużo rzeczy musiał robić sam. Wiele rzeczy wymyślił od podstaw, radził sobie z problemami sam... Może tak to już jest. Może gdyby było inaczej, gdybyś nie czuł się sam, to nie doprowadziłoby cię do tego momentu? W sumie nie wiem jak to jest. Nigdy nie doskwierała mi samotność.

Connery McGallan · 2020-11-15 18:51:29

Uśmiechnąłem się lekko.
- Wilki zazwyczaj są w watasze, jednak... Masz rację... - przyznałem z wolna. - Wielki Wilk też był samotny, nie wiedział jaka magia pomogła się my zrodzić, a na dodatek, nie wiedział... co robić - pokiwałem głową, na koniec się uśmiechając lekko. - Aż poznał swoją syrenę, Atlantę. I z jej pomocą zrozumiał kim jest i jak ważna jest jego rola w świecie... - odetchnąłem głęboko. - Jesteśmy... pierwszą taką parą od wieków, prawda? Syreny nie wiązały się z istotami na ziemi...? - upewniłem się miękko i zamyśliłem nad tym. - Może... to jakiś rodzaj wyróżnienia? Może Atlanta zobaczyła coś w nas? - zamyśliłem się głęboko.

Nerissa · 2020-11-15 22:05:31

- Wykorzystała zapewne to, że cię usłyszałam, i że zainteresowałam się tym, co słyszałam - odparłam, zerkając w górę, ale w tej pozycji niezbyt mogłam spojrzeć na twarz wilka. - Gdyby tego nie chciała, to by mnie tu nie było - podsumowalam. - Mam jej pozwolenie na przebywanie na lądzie... Mam wręcz nakaz na przebywanie tu. I czasami się gubię w tym... Czy jestem tu z własnej woli czy jednak z przymusu. Trzyma mnie tu słowo atlant, ale i moja własna obietnica złożona tobie.

Connery McGallan · 2020-11-15 22:23:15

- Czujesz się... Przymuszona? - zapytałem niepewnie.- Hm, tak już kiedyś o tym rozmawialiśmy, wybacz... Masz prawo czuć się jeszcze niepewnie, tak, zgadza się... - mruknąłem, kiwając głową. - Nadal jesteś zagubiona, są ja sam lubię wierzyć, że jakaś ingerencja twojej pani, czy mojego Wielkiego... Miała miejsce w tym przypadku - przyznałem szczerze z błogim uśmiechem. - Wybacz, bełkoczę i się trochę rozmarzyłem... Też czasem marzysz, Risso?

Nerissa · 2020-11-15 22:29:01

Podciavnelam się do prostej pozycji, spoglądając na twarz mężczyzny.
- Czy marzę? - zapytałam ze szczera ciekawością, marszcząc mocno czoło. Musiałam się naprawdę zastanowić nad tym pytaniem, bo chciałam na nie odpowiedzieć szczerze przed samą sobą jak i przed moim wilkiem. - Nie, Connery. Ja nie marzę. Tak mi się przynajmniej wydaje... Każdy dzień jest czymś osobnym, powoli uczę się je łączyć w całość. Że 7 dni to tydzień, 4 tygodnie to miesiąc, a 12 miesięcy to rok. Wczensiej nie zdawałam sobie z tego sprawy. Była noc, był dzień - podsumowalam z powagą. - Ty Marzysz o rodzinie, choć ja niezbyt wiem co to dokładnie jest - zauważyłam, zaciskając wargi.

Connery McGallan · 2020-11-15 22:37:33

Spojrzałem na nią ze słabym uśmiechem i sięgnąłem dłonią do policzka by ją po nim pogłaskać. Wolałbym się zmienić, by otulić ją moim miękkim futrem, ale jak zawsze nachodziła mnie taka ochota nie w porę.
- Rodzina to ty i ja. Rodzina to ci których kochamy, o których się troszczymy i dla których dobra jesteśmy zrobić niemalże wszystko... Ty jesteś moją rodziną i to najważniejsze. Wiem, że nie mogę oczekiwać potomstwa... Ale pogodziłem się z tym. Mam ciebie i to dla mniie najważniejsze. Marzenia... To mrzonki. Nierealne wizje przyszłości. Czasami, gdy staramy się by marzenia stały się prawdą, udaje nam się to osiągnąć... Jednak marzenie o potomstwie już dawno włożyłem między bajki. Jednak moje marzenie o sercu, o mojej pięknej, drugiej połówce się spełniło... Warto było marzyć o tobie tyle lat...

Nerissa · 2020-11-15 22:47:37

Patrząc mu w jego niebieskie oczy poczułam to. Szczęście. Jakieś dziwne trzepotanie w brzuchu, a za razem niesamowitą lekkość. I uśmiechnęłam się delikatnie, sięgając dłonią do jego policzka. Pogładziłam po nim kciukiem.
- Nigdy nie miałam rodziny. A teraz mówisz, że ja mam? Że ty nią jesteś? To bardzo miłe uczucie... Milsze już się tego mogłam spodziewać - wyznałam spokojnym głosem. - Jeśli marzenia to odległe wizje przyszłości, to w życiu miałam jedno. Ląd - poprawiłam się.

#81 2020-11-14 22:29:47

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#82 2020-11-14 22:39:18

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#83 2020-11-14 23:37:24

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#84 2020-11-15 00:04:19

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#85 2020-11-15 00:27:22

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#86 2020-11-15 01:11:56

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#87 2020-11-15 01:18:57

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#88 2020-11-15 16:30:35

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#89 2020-11-15 16:35:08

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#90 2020-11-15 17:12:45

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#91 2020-11-15 17:54:48

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#92 2020-11-15 18:03:34

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#93 2020-11-15 18:15:23

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#94 2020-11-15 18:20:10

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#95 2020-11-15 18:51:29

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#96 2020-11-15 22:05:31

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#97 2020-11-15 22:23:15

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#98 2020-11-15 22:29:01

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#99 2020-11-15 22:37:33

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#100 2020-11-15 22:47:37

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

Stopka