Gdzieś w głębi lasu...

Isaac Leeches · 2020-06-18 23:15:21

Westchnąłem, kiwając głową nieco zrezygnowany. Nie chciałem mówić na głos swoich obaw i myśli, ale Vivi nie pozostawiała mi wyboru. Czasami żałowałem, że nie może mi po prostu zajrzeć do głowy.
- Chodzi mi o to.. Czy nie będziesz mnie winić za to? Bo ja się czuję winny. Gdybyśmy pozostali tylko przyjaciółmi, nie czułabyś się zobowiązana wobec mnie, wobec swojego uczucia i spełniła swoje marzenia, o byciu ważną, istotną i zapamiętaną w historii kapłanką... Pamiętasz, prawda?

Vivian Leeches · 2020-06-18 23:20:24

Przeszedł mnie deszcz. Chciałam tego, bardzo tego chciałam od zawsze. Pracowałam wytrwale, nawet kiedy zarywałam noce, by być tu z nim. Nie przerywam, nie poddawałam się, brnęłam w to dalej.
Moim celem było stanie się wielką.
Chciałam być zapamiętana.
Chciałam posiadać taką siłę, jaką trudno było posiąść nawet najlepszym.
Zacisnęłam mocno wargi, wbijając w niego wzrok. Rozkosz żony wzrok.
- Dlaczego to robisz, Isaac? - zapytałam z pretensją. - Po co mnie o to dopytujesz, dlaczego? Skoro już odkryłam decyzję?

Isaac Leeches · 2020-06-18 23:28:21

Zacisnąłem wargi, przyglądając się czarodziejce z wahaniem.
- Ponieważ nie chce byś kimś kto odbierze ci marzenia - powiedziałem z niemal wyrachowanym spokojem. - Bo... Jakie życie czeka cię u mojego boku? Całe życie będziemy się kryć przed naszymi rodzinami? Moja rodzina w końcu będzie chciała wydać mnie za wampirzycę, twoi rodzice będą oczekiwać wnuków, skoro nie poszłaś do świątyni i... - skrzywiłem się, odetchnąwszy. - Wybacz, mam cięższy okres i coraz bardziej boję się każdego kolejnego dnia - wyjaśniłem zaraz, strapiony.

Vivian Leeches · 2020-06-18 23:33:58

Poruszyłam się niespokojnie w miejscu, odwracając od niego wzrok i wbijając go w spienioną wodę pod wodospadem. Jeszcze moment a zacznę dygotać ze złości.
- Nie obchodzi mnie czy będziesz miał żonę. Przecież ona nie będzie cię kochać... - bąknęłam, oburzona jak małe dziecko. - A twoje życie jest długie! - przypomniałam mu, wracając do niego wzrokiem. - Możesz być ze mną, a potem, gdy umrę żyć dalej. Nikt nawet nie musiał by się zorientować. A moja rodzina... Nawet nie zauważyli, że jestem inna! - Pokręciłam głową. - Że się zakochałam, nikt tego nie widzi. Jakby moja aura... Była okryta jakąś tajemniczością. I myślę że to dziki tobie, nie wiem jak, ale nie mam innego wyjaśnienia. - Westchnęłam ciężko. - Zawsze możemy... Możemy po prostu uciec Issac.

Isaac Leeches · 2020-06-18 23:39:01

Panika. Spanikowałem, ale znacznie mocniej niż wtedy kiedy Vivian powiedziała mi o miłości, kiedy sam ją poczułem. Uciekając opuściłbym swoje tereny, opuściłbym wszystko co znane. Nie wiedziałbym gdzie będę bezpieczny, gdzie napiję się krwi, czy znajdę schronienie przed zabójczym słońcem...
Jednocześnie bolało mnie to jak podchodziła do naszego życia, do mojego życia.
- Nie chce żyć bez ciebie - powiedziałem uparcie. - Nie chcę się żenić z kimś, kogo nie kocham. Będę musiał mieć dziecko z kimś z kim nie chcę. Nie chcę tego i już, to wiem od zawsze, od tak dawna jak tylko pojąłem zasady... Chciałbym być już zawsze z tobą, to jasne, ale... Ale... Vivi, nie chcę byś tym co zawsze cię rani. Tyle razy mówiłaś "gdybym był czarodziejem", ale nie jestem nim i zaczynam z tego powodu żałować... że jestem kim jestem...

Vivian Leeches · 2020-06-18 23:46:34

Wzięłam głęboki oddech.
- Mówiłam też,że "szkoda,że ja nie jestem wampirzycą". Było by łatwiej - mruknęłam nieco już obrażona. - Nie chcesz mnie tracić, ale wolisz bym wstąpiła do zakonu. Cudowanie - podsumowalam. - Ciekawe ile wytrzymasz zanim pęknie ci serce po tym, jak zniknę - oznajmiłam i podniosłam się z miejsca. - Uważasz że tylko dla ciebie to jest takie trudne? Ty się będziesz czuł źle, ty będziesz winny mojemu niespełnieniu. Ty będziesz miał wieczne poczucie winy - owoedzialam spokojnie i wzięłam głęboki oddech. - Nie wiem co siedzi ci w głowie... Nawet po dwóch ostatnich latach nie do końca mnie rozumiesz... I nawet nie wiem, czy będziesz w stanie kiedykolwiek zrozumieć, pojąć, co ja czuję. - Posmutniałam. Czułam się bezradna. - Wybacz - szepnęłam, spoglądając na niego. - Teraz powinnam już iść. Nie przyjdę w przyszłym tygodniu. Zastanów się, czy rozłąka to naprawdę to, co uwolni się od poczucia winy - mruknęłam z nutą bólu w głowie. - Dobrej nocy, Issac - dodałam, odwracając się i odchodząc.

Isaac Leeches · 2020-06-18 23:52:26

- Vivian, proszę nie! - powiedziałem i z typową dla mnie prędkością zerwałem się, by zagrodzić jej drogę do lasu. Granica, której nasza dwójka jeszcze nigdy nie przekraczała razem, jako partnerzy. Byliśmy... kochankami? Ciężko to powiedzieć coś takiego.
- Przepraszam... - powiedziałem niepewnie. - Bardzo chciałbym byś weszła mi do głowy, byś rozumiała jaki mam tam mętlik i jak mi jest ostatnio ciężko w ogóle myśleć. Mówiłem ci, jest ciężko... Wampirza natura mnie trochę... męczy - westchnąłem ciężko, ale odgoniłem tamte słowa. - Chodzi mi o to, że nie wytrzymam bez ciebie tygodnia. Nie dam rady. Naciskam cały czas na częstsze spotkania...Chodzi mi o to, byś nie wątpiła, że... rezygnujesz z tego na dobre - powiedziałem w miarę spokojnie.

Vivian Leeches · 2020-06-19 09:36:52

Łzy zebrały mi się w kącikach oczu. Unioslam dłonie by objąć nimi jego twarz. Przez chwilę nic nie mówiłam, po prostu przyglądałam mu się ze spokojem, gładząc kciukami jego policzki.
- Isaac - szepnęłam, uśmiechając się do niego pocieszające. - Gdybyś miał do wyboru picie pysznej krwi, ale w samotności, albo picie mniej smacznej, w cudownym towarzystwie, to co byś wybrał, kochany? - zapytałam, starając się odnieść do mojej własnej sytuacji. - Wybacz że nie mogę cię zaspokoić, moja aura i tak powoli zaczyna mnie zdradzać, jest inna niż innych czarodziejów, choć póki co wszyscy uważają to za znak mojej nadzwyczajności. - Przysnęłam się i objęłam jego szyję ramionami, wampir objął mnie w talii. - Skoro to dla ciebie ważne, bym zrobiła to w pełnej zgodzie ze samą sobą, to... Zastanowię się jeszcze. Za miesiąc zaczynają przyjęcia do zakonu, na okres próbny. Skupię się na medytacji. Znajdę odpowiedz - obiecałam, odsuwając się od niego. Uśmiechnęłam się pokrzepiająco. - Kocham cię i naprawdę nie chce, abyśmy się kłócili.

Isaac Leeches · 2020-06-19 09:44:35

Popatrzyłem na nią miękko, ciesząc się, że zrozumiała na spokojnie co mnie męczyło.
- Też nie chce byśmy się kłócili... I bardzo cię kocham - zapewniłem, kiwając głową zdecydowany. - Postaram się trochę uspokoić i przykro mi, że twoja aura... Ale to chyba nieuniknione - westchnąłem i nawet kiedy się odsunęła, pocałowałem ją jeszcze czule, by podkreślić jeszcze raz to, że już tęsknie, mimo, że mam ją jeszcze w ramionach.

Vivian Leeches · 2020-06-19 09:59:53

- Tak, to raczej nieuniknione - przytaknęłam mu, uśmiechając się szerzej. - Ale mi to w żaden sposób nie przeszkadza - zapewnilam go. - Cieszę się, że zaczynam mieć w sobie coś z ciebie. To takie nowe i ekscytujące - wyjaśniłam, a uśmiech nie schodził mi z ust. - Więc niech ci nie będzie przykro i mnie nigdy za to nie przepraszaj, Isaac - zaznaczyłam twardo. - I jeśli naprawdę potrzebujesz... - Wywróciłam oczami. - No wiesz. To nie będę na ciebie zła. Ten jeden raz - owoedzialam dosyć pewnie. - Zrobisz co będziesz uważać, nie chce na ten temat dyskutować! A teraz naprawdę powinnam już iść.

Isaac Leeches · 2020-06-19 10:43:05

Uśmiechnąłem się czule i pokiwałem głową.
- Leć, widzimy się za tydzień... - przytaknąłem ze słabym uśmiechem. - I nawet nie próbuj nie przychodzić, bo złamiesz mi moje wątłe wampirze serduszko - parsknąłem, wypuszczając ją z objęć, by ruszyła w kierunku swojej wioski. Odprowadziłem ją z uśmiechem, samemu zastanawiając się... Jakby to było się pieprzyć z nią? Byłby to jej pierwszy raz, byłaby mi uległa, pewnie by się mogła nieco przestraszyć tego, jak bardzo lubię seks, ale wiele razy mówiłem, że dla wampirów to naprawdę codzienność. Choć moja codzienność już od dawna to nie była, więc pewnie dlatego tak odlatywałem myślami.
Otrząsnąłem się jednak i ruszyłem nieśpiesznie w stronę dworu, mojego "domu".

Vivian Leeches · 2020-06-19 12:17:52

Przez kolejne trzy tygodnie nie rozmawialiśmy o rzeczach poważnych. W zeszłym tygodniu w ogóle mało rozmawialiśmy. Leżeliśmy i całowaliśmy się naprawdę namiętnie. Wiedziałam jednak, że skoro moje wstąpienie do zakonu wciąż jest pod wielkim znakiem zapytania musiałam pozostać w czystości.
Medytowałam cały dzień w naszym miejscu i naprawdę przywykłam do ciąży, więc kiedy usłyszałam głos wampira, podskoczyłam w miejscu z zaskoczenia.
- Isaac! - mruknęłam, obracając się w jego stronę. - Trochę mnie wystraszyłeś - poskarżyłam się.

Isaac Leeches · 2020-06-19 16:20:59

- Wybacz mi - zaśmiałem się cicho, siadając obok Vivi i całując ją w policzek. - Nie miałem takiego zamiaru - zapewniłem ją miękko, wyciągając smaczny deser jaki zwinąłem z kuchni. Podałem jej jedną z babeczek i uśmiechnąłem się lekko.
- Długo już medytujesz już tutaj?

Vivian Leeches · 2020-06-19 20:59:52

- Właściwie to siedzę od rana. Super że przyniosłeś coś do jedzenia - mruknęłam zadowolona i wzięłam się za jedzenie babeczki. - Wasze jedzenie ma zupełnie inny smak, jak to możliwe? - stwierdziłam już nie pierwszy raz to zauważając. - Też jest dobre! Ale po prostu inne. - Wzruszyłam ramionami.

Isaac Leeches · 2020-06-19 21:06:05

- Nie używamy w końcu magii do pieczenia. No i zazwyczaj nasze ciasto jest też dłużej poddawane obróbce, bo jak wiesz czas jest względny - parsknąłem śmiechem, bo wydaje mi się że wiele razy już o tym mówiłem. Spojrzałem czule na czarodziejkę, która zajadała się ze smakiem. - Nad czym medytowałaś? - zapytałem szczerze ciekaw.

Vivian Leeches · 2020-06-19 21:42:40

- Nad pytaniami - mruknęłam z lekką rozbawiona, pochłaniając swoją babeczkę do końca. - Hmhmmm... Szukałam odpowiedzi i tak dalej. - Wzruszyłam ramionami. - To miejsce najszybciej mi jej udziela - mruknęłam, uśmiechając się. - No wiesz, ważne tematy, być albo nie być, zakon albo... - Popatrzyłam na niego czule.

Isaac Leeches · 2020-06-19 21:50:55

- Albo ja - dokończyłem za dziewczynę z westchnieniem. Popatrzyłem na nią czule, kiwając po prostu głową, ale w końcu po prostu uśmiechnąłem się. - Nie musimy o tym rozmawiać tak jak ostatnio, w porządku, zrozumiem - zapewniłem ją spokojnie, by nie czuła się wobec mnie specjalnie zobowiązana. - To twoja decyzja, a sama mówiłaś, że zostało jeszcze trochę czasu... um, tak wiem, ze coraz mniej - mruknąłem pod nosem.

Vivian Leeches · 2020-06-19 22:06:20

- Właściwie to czas już się skończył. Od przyszłego tygodnia zaczynają przyjmować na roczny okres próbny - powiedziałam, spoglądając na Isaaca. - Kazałeś mi się nad tym zastanowić. I naprawdę się zastanowiłam - oznajmiłam, uśmiechając się lekko.

Isaac Leeches · 2020-06-19 22:10:11

Zrozumiałem, że ta medytacja, to nie były tylko pytania, ale i odpowiedzi i postanowienia.
- Vivian? W takim razie... Powiedz mi proszę, jaki efekt dały twoje namysły i medytacje - zapytałem ostrożnie, bo cały czas pamiętałem jak była na mnie zła za zadawanie pytań o jej marzenia. Byłem sam na siebie zły, że wtedy tak to ubrałem w słowa, ale z drugiej strony... Chciałem by żyła w zgodzie ze swoją decyzją.

Vivian Leeches · 2020-06-19 22:15:57

Usiadłam prosto i złapałam go za obie dłonie, patrząc mu w oczy.
- Tylko mi nie panikuj, okej? - poprosiłam, oddychając spokojniej. - Postanowiłam że przystąpię do zakonu na okres próbny, czuję, że podczas czasu spędzonego tam, choćby tylko na okres próbny, mogę wiele się nauczyć i wiele zdziałać. Otworzy się przede mną wiele nowych zaklęć. - Cały czas uważnie przyglądałam się jego twarzy. - Ale raczej nie mam zamiaru wstępować tam na stałe. Chcę na stałe wrócić do ciebie, Isaac - zaznaczyłam.

#241 2020-06-18 23:15:21

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#242 2020-06-18 23:20:24

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#243 2020-06-18 23:28:21

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#244 2020-06-18 23:33:58

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#245 2020-06-18 23:39:01

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#246 2020-06-18 23:46:34

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#247 2020-06-18 23:52:26

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#248 2020-06-19 09:36:52

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#249 2020-06-19 09:44:35

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#250 2020-06-19 09:59:53

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#251 2020-06-19 10:43:05

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#252 2020-06-19 12:17:52

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#253 2020-06-19 16:20:59

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#254 2020-06-19 20:59:52

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#255 2020-06-19 21:06:05

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#256 2020-06-19 21:42:40

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#257 2020-06-19 21:50:55

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#258 2020-06-19 22:06:20

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#259 2020-06-19 22:10:11

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#260 2020-06-19 22:15:57

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

Stopka